در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۷ مطلب
اینکه دکتر محمود سریعالقلم با نوعی نگاه طبقاتی منفی، فرزندان خانوادههای نادار و فقیر را شایسته حکمرانی و فعالیت اقتصادی نداند، به قول عربها «نخستین شیشهای نیست که در اسلام شکسته است!» مشکل در واقع آنجاست که عدهای از افراد جامعه به دلایلی، این نوع سخنان به مذاقشان خوش آید و به نحوی از آن استقبال کنند که گویی برای توسعه اقتصادی و اصلاح حکمرانی در کشور باید مانع تحصیل فرزندان خانوادههای کمبضاعت یا بیبضاعت در رشته اقتصاد و سیاست شد و راه آنان را برای ورود به این دو حوزه مسدود کرد!
واقعا به جز در زمانهای خاص و عبرتآموز در کدام کشور و کی شاهد بودهایم که در کنار توفانهای تند، نخبگان و چهرههایی آستین بالا بزنند و مسالهسازی کنند و نسبت به حوصله جامعه حساس و مسوول نباشند؟
ایکاش مسوولان رده میانی اقتصادی و اجتماعی این بررسیهای میدانی را جدی بگیرند. از حال و روز مردم فقط تئوریاش را ندانند. گاهی سر زده به میان مردم بروند. مشتری شوند. خریدار شوند. برای آن تخفیف ساعتها بازار را بگردند. درک کنند چند کیلو میوه خریدن یعنی چه؟
بخش عمدهای از معضلات و مشکلات امروز گریبانگیر جامعه و ساختار حاکمیتی، برآمده و ملهم و معطوف به فقدان شجاعت و جسارت در تصمیمگیریهای بهنگام و سنجیده در بزنگاههای حساس و کلیدی است. اکنون و تا هر زمان دیگری اگر بازنگری جدی در رویکردهای مجموعه تصمیمگیری و برونداد پروسه تکوینی قوه عاقله حکمرانی، جامه عمل نپوشد؛ نمیتوان تغییر وضعیت و حلوفصل ابرچالشهای مبتلابه جامعه و ساختار حاکمیتی را انتظار داشت.
اگر جز نگاه غیرسیستمی، مدیریتها هم ملوکالطوایفی باشند؛ دراینصورت، قوزبالایقوز میشود و تصمیمات در تعارض با یکدیگر و جزیرهای میشوند. باعث تأسف است که بگوییم مدیریت در جامعه ما، نهتنها فاقد نگاه سیستمی است؛ بلکه بخشی و ملوکالطوایفی هم هست.
اگر فقط و فقط بخواهیم یک شاخص را برای حکومت سالم و کارآمد معرفی کنیم، آن را باید در ویژگی شفافیت و دسترسی آزاد به اطلاعات یا حکومتداری شیشهای تعریف کرد.
منشور کوروش میتواند الهامبخش بازتعریف حکمرانی در ایران باشد؛ حکمرانیای که بر عدالت، مدارا، آزادی و کرامت انسانی تکیه کند و از گذشته پرافتخار خود برای ساختن آیندهای امیدبخش بهره گیرد.
بچهها پدر و مادرشان را بلدند. مادرشان را بیشتر. آنها میدانند چطور شما را به عرش ببرند و چطور پرتتان کنند به فرش.
امروز سه قوه کشور در وضعیتی شبیه به استندبای قرار گرفته و بیشتر منتظر ابلاغ تصمیمهای بیرون از چارچوبهای قانونیاند تا اینکه خود کانون خلاقیت، ابتکار و تصمیمسازی باشند. همین امر کشور را در نوعی برزخ حکمرانی نگه داشته است که نه امکان اتخاذ تصمیمهای بزرگ فراهم است و نه جرئت صرفنظر از تعهدات پُرهزینه. اگر نهادهای رسمی کشور به جای اجرای صرف به تصمیمسازی واقعی بازگردند، امکان عبور از این برزخ و حرکت به سوی حکمرانی مدرن فراهم است.
«اقدامات نمادین مانند تغییر چهرههای مستقر در پستهای حساس یا پایان دادن به برخی حصرها میتواند نشانهای از میل به دگرگونی باشد و اعتماد مردم را جلب کند.»
