در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۳۳۴ مطلب
سفر علی لاریجانی به ریاض و دیدار با محمد بن سلمان نماد تشدید نزدیکی تهران و ریاض پس از احیای روابط با میانجیگری چین است. گفتگوها بر ثبات منطقه، همکاریهای اقتصادی و امنیت خلیج فارس متمرکز بود؛ گفتوگوهای دفاعی و کارگروههای تخصصی مطرح شدند. تحرکات دیپلماتیک پس از حملهٔ اسرائیل به دوحه و دیدارهای سطح بالا در منطقه، نشان میدهد ایران به دنبال تثبیت معماری امنیتی جدید و گسترش نفوذ منطقهای است، اگرچه بیاعتمادی و موانع نهادی پابرجاست.
سخنگوی وزارت خارجه قطر گفت: طرح رئیس جمهور آمریکا برای آتش بس در نوار غزه را به جنبش حماس تحویل داده و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز با آن موافقت کرده است.
حمید رسایی به عذرخواهی نتانیاهو از قطر پیرامون حمله اسرائیل به جلسه سران ارشد حماس در دوحه، واکنش نشان داد.
طبق گزارش کاخ سفید، بنیامین نتانیاهو ظاهرا مدعی شده که چنین حملاتی دیگر تکرار نخواهد شد.
به گفتهی منبعی آگاه این تماس در جریان دیدار نتانیاهو با دونالد ترامپ صورت گرفته است.
این گزارش حمله ۹ سپتامبر اسرائیل به رهبران حماس در قطر را نقطه عطفی در کارزار نظامی تلآویو میداند و میپرسد آیا ترکیه میتواند هدف بعدی باشد. نویسنده با اشاره به شباهتهای ترکیه و قطر در روابط با حماس، توضیح میدهد که وابستگی انرژی اسرائیل به ترکیه، قدرت نظامی و نفوذ منطقهای آنکارا و ابزارهای اقتصادیاش بازدارندهاند.
مانور تجاوزگرایانه اسراییل، نه تنها عادیسازی روابط اعراب با اسراییل را با چالش مواجه کرده و ایدههایی مانند تشکیل ناتوی عربی را تقویت کرده است
حمله هوایی اسرائیل به دوحه در ۹ سپتامبر، نقطه عطفی در تنشهای خلیج فارس بود که هم قواعد نانوشته امنیتی منطقه را شکست و هم قطر را از جایگاه میانجی خارج کرد. این اقدام، اسرائیل را در نگاه کشورهای عربی به «تهدید مستقیم» تبدیل ساخت و شورای همکاری خلیج فارس را به سمت فعالسازی سازوکار دفاع مشترک کشاند. در پی آن، پیمانهای دفاعی تازه با آمریکا و پاکستان شکل گرفت و اجماعی کمسابقه در جهان عرب علیه تلآویو پدید آمد؛ اجماعی که آینده توافقات ابراهیم و نظم منطقه را مبهم کرده است.
منطقه خلیج فارس همچنان بهای نبود توازن قوا و ناکامی پیمانهای بازدارنده را میپردازد، در حالی که آمریکا پس از دوران اوباما اولویت خاورمیانه را کاهش داده و با سیاستهای متناقض ترامپ بیاعتمادی متحدان عربی را تشدید کرده است. وتوی واشنگتن در شورای امنیت، تناقض روایتها در حمله به دوحه و حمایت آشکار از اسرائیل، پرسشهای جدی درباره آینده همکاری امنیتی با شورای همکاری ایجاد کرده است. همزمان، توافق دفاعی پاکستان و عربستان مسیر همگرایی عربی–اسلامی و کاهش اتکا به واشنگتن را هموار کرده است.
حمله ۹ سپتامبر اسرائیل به قطر بار دیگر ناکارآمدی توافقهای غیررسمی امنیتی میان کشورهای خلیج فارس و آمریکا را آشکار کرد. عربستان و همسایگانش به این نتیجه رسیدهاند که بدون تضمینهای الزامآور، چتر حمایتی واشنگتن قابل اتکا نیست. پیمان تازه با پاکستان نیز امنیت مطلق فراهم نمیکند. در نتیجه، راهحل اصلی در تقویت امنیت جمعی و ادغام تدریجی دفاعی در چارچوب شورای همکاری نهفته است.
